ابراهيم هادي و پيرمرد

قبل از اذان صبح برگشت. پيكر شهيد هم روي دوشش بود. خستگي در چهره اش موج مي زد. برگه مرخصي را گرفت. بعد نماز به همراه پيكر شهيد حركت كرديم. خسته بود و خوشحال. مي گفت: يك ماه قبل روي ارتفاعات بازي دراز عمليات داشتيم. فقط همين شهيد جامانده بود. حالا بعد از آرامش منطقه خدا لطف كرد و توانستيم او را بياوريم. خبر سريع رسيده بود تهران. همه منتظر پيكر شهيد بودند روز بعد از ميدان خراسان تهران تشيع با شكوهي برگزار شد. ميخواستيم چند روزي در تهران بمانيم اما خبر رسيد عمليات ديگري در راه است قرار شد فردا شب جلوي مسجد حركت كنيم. بعد از نماز با ساك وسايل جلوي مسجد ايستاده بوديم با چند نفر از رفقا مشغول صحبت و شوخي و خنده بوديم. پيرمردي جلو آمد او را مي شناختم پدر شهيد بود همان كه ابراهيم پسرش را از بالاي ارتفاع آورده بود. سلام كرديم و جواب داد همه ساكت بودند انگار ميخواست چيزي بگويد اما!!!!!! سكوتش را شكست گفت: آقا ابراهيم ممنونم. زحمت كشيدي اما پسرم!!!!!! پيرمرد مكثي كرد و گفت: پسرم از دست شما ناراحت است. لبخند از چهره هميشه خندان ابراهيم رفت. چشمانش گرد شده بود از تعجب! بغض گلوي پيرمرد را گرفته بودس چشمانش خيس از اشك بود. صدايش هم لرزان و خسته: ديشب پسرم را در خواب ديدم گفت: در مدتي كه ما گمنام و بي نشان بر خاك افتاده بوديم هر شب مادر سادات زهرا (س) به ما سر مي زد. اما حالا ديگر چنين خبري براي ما نيست.مي گويند: شهداي گمنام مهمانان ويژه حضرت زهرا (س) هستند. پيرمرد ديگر ادامه نداد. سكوت جمع ما را گرفته بود. به ابراهيم هادي نگاه كردم. دانه هاي اشك از گوشه چشمانش غلط مي خورد و پايين آمد. مي توانستم فكرش را بخوانم. ابراهيم هادي گمشده اش را پيدا كرده بود. گمنامي